Οι εσωτερικές μετακινήσεις πληθυσμών στην Κρήτη
του 19ου αιώνα και ο σχηματισμός των κρητικών εθνικών επωνύμων
https://12iccs.proceedings.gr/el/proceedings/category/38/34/349
https://12iccs.proceedings.gr/el/proceedings/category/38/34/349
Το ζήτημα των ταυτοτήτων αποτελεί αντικείμενο συστηματικής
έρευνας των κοινωνικών επιστημών τα τελευταία τουλάχιστον πενήντα χρόνια.
Ανάμεσα στους παράγοντες που δημιουργούν ταυτότητα στα άτομα είναι και ο τόπος
καταγωγής. Το πατριδωνυμικό / εθνικό επίθετο (πρβλ. Μωριάς > Μωραΐτης, Κρήτη
> Κρητικός, Χανιά > Χανιώτης, Χανιωτάκης κ.ά.) λειτουργεί ως επώνυμο (cognomen), που μαζί με το όνομα (nomen)
διαμορφώνουν μια ονοματική ταυτότητα με την οποία το άτομο αυτοπροσδιορίζεται ή
ετεροπροσδιορίζεται στο πλαίσιο της ομάδας. Η συνήθεια, βέβαια,
αυτοπροσδιορισμού ή ετεροπροσδιορισμού του ατόμου μέσα στην ομάδα με όνομα του
τόπου καταγωγής είναι πρακτική αρχαιότατη και καταγράφεται σε όλους στους
πολιτισμούς των ιστορικών χρόνων. Ενδεικτικά αναφέρουμε ως παράδειγμα τα
ονόματα και των επτά σοφών της ελληνικής αρχαιότητας: Θαλής ο Μιλήσιος,
Πιττακός ο Μυτιληναίος, Βίας ο Πριηνεύς, Κλεόβουλος ο Ρόδιος, Σόλων ο Αθηναίος,
Περίανδρος ο Κορίνθιος, Χίλων ο Λακεδαιμόνιος.